استایلینگ لباس چیست؟
استایلینگ روشی برای هماهنگ کردن لباس و اکسسوار است تا بتوان آن‌ها را به مطلوب‌ترین و جذاب‌ترین حالت ممکن نمایش داد و سپس به فروش رساند. این هماهنگی شامل انتخاب اکسسوار(کمربند، کفش و جواهرات) به منظور ایجاد یک ستِ لباس است. پوشاک را می‌توان به تنهایی و یا در قالب مجموعه‌ای از محصولات( که طیفی از رنگ‌ها را به نمایش می‌گذارند) همراه با مانکن یا بدون آن استایل کرد. فرایند استایلینگ عبارت است از انتخاب و امتحان کردن تعداد زیادی پوشاک متنوع در راستای ایجاد ترکیبی عالی و بی‌نقص. هنگامی که می‌خواهیم محصولی را در بالاترین درجه کیفیت و جذابیت تبلیغ نماییم، اقداماتی در پیرامون نحوه ارائه آن محصول به کار می‌بریم که به لحاظ بصری توجه بیننده را جلب نموه و او را ترغیب به خرید نماید یا به مدت طولانی در ذهن خریدار ماندگار باشد. یکی از افرادی که مهارت هماهنگی و پیشبرد فرایند چگونگی عرضه محصول را به عهده دارد، استایلیست می‌باشد که رویکردی زیبایی شناسانه فرای ماهیت کیفی و عملکرد محصول را نشان می‌دهد و با هدف معنابخشی به این مفهوم، زیبایی فرمی در پیکره تولید رادر عرصه رقابت با تولیدات دیگر به نمایش می‌گذارد. البته این نکته حائز اهمیت است که زیبایی در دوره‌های مختلف تاریخی و سبک‌های رایج آن دوره تعاریف متفاوتی دارد چنانکه در برخی مقاطع زمانی ساده زیباست و در دوره‌ای دیگر زیبایی با تجملات همراه است. بنابراین معمولا در روند پیشرفت روش‌های تبلیغاتی از دو محصول با کارکرد یکسان، آن محصولی که به زیباترین شکل ممکن استایل شده و ظاهری متفاوت دارد، سریع‌تر به فروش می‌رسد.
خاستگاه استایلینگ
مدنویسان جزء اولین استایلیست‌هایی بودند که منحصرا در مجلات مُد و لباس فعالیت می‌کردند. در حقیقت، آنان صفحات مربوط به مُد و لباس را ویرایش کرده و تعدادی از طراحان لباس را انتخاب می‌کردند تا از طریق مجلات، معرفی شوند. رابطه‌ای که در طول پروسه عکاسی و زیر نظر هدایت اولیه مُدنویس میان عکاس و مدل شکل می‌گرفت، بسیار حائز اهمیت بود. در واقع در دهه ۶۰ میلادی رایج بود که گریم صورت و آراستن مو توسط خود مدل‌ها انجام شود و آن‌ها لوازم جانبی مورد نیاز را با خود به صحنه می‌آوردند، اما فراتر از آن حضور شخص سومی احساس شد و در ادامه اولین استایلیست‌های مستقل در طول دهه ۸۰ میلادی پدیدار شدند که برای مجلات جدید سبک طراحی نظیر The Face و i-D فعالیت می‌کردند. از آنجا که این مجلات، کارمندان دائمی در حوزه‌ی مُد و لباس نداشتند استایلیست مستقل می‌توانست برای تعدادی از نشریات و مشتریان در حیطه مُد و لباس ایده‌پردازی خلاقانه داشته باشد. رفته رفته و از آن زمان تا به امروز، استایلیست به بخش تفکیک ناپذیر ادیتوریال لباس تبدیل شده است. در اصل استایلیست به منزله‌ی فردی مهم در فرایند خلق تصویر تلقی می‌شود که به مجله یا دیدگاه خاصی وابسته نیست.
ری پتری(۱۹۴۸-۱۹۸۹)
به عقیده‌ی بسیاری، “Rey Petri” اولین استایلیست بوده و در سال ۱۹۸۰ میلادی با طراحی استایل “بوفالو” شناخته شد. استایل “بوفالو” ترکیبی پیشگامانه از پوشاک شهری، پیراهن بومی، لباس ورزشی و لباس‌های گران قیمت است. در آن زمان استفاده از افراد عادی مانند سیاه‌پوستان یا افرادی با نژادهای چندگانه به جای مدل‌ها حرکتی نوین و قابل توجه بود. پتری با مجله‌ی The Face کار کرده و با طراحانی نظیر ژان پائول گوتیه و جورجیو آرمانی همکاری داشت. “بوفالو” نام مجموعه‌ای هنری و خلاقانه است که پتری نیز در آن حضور داشت. ادیتور “دیلن جونز” در کتابی با همین عنوان اظهار داشت که حتی پس از گذشت ۲۰ سال از مرگ پتری، همچنان ” انکار ناپذیر است که وی هنوز هم در میان نسل استایلیست‌ها، برجسته‌تر از سایرین است.”
تبدیل شدن به فردی آگاه از مُد و لباس
لباس، تاریخچه‌ی طولانی و مفصلی دارد و از فردی که در زمینه‌ی هنر به خصوص طراحی و استایلینگ فعالیت می‌کند، انتظار می‌رود تا حداقل طراحان بزرگی را بشناسد که به واسطه‌ی خلاقیت خویش پوشاکی را که هم‌اکنون بر تن داریم، طراحی کرده‌اند.
استایلیست‌هایی که علاقه‌مند هستند تا آثاری نوآورانه و اصیل خلق کنند باید راجع به آثار پیشین، اطلاعاتی داشته باشند. علاوه بر این باید بداند که پیدایش لباس از کجا و چگونه بوده و تغییرات اجتماعی و اقتصادی چه تاثیری بر طراحی و تولید لباس داشته است. به عنوان مثال تلخی دوران جنگ جهانی دوم منجر به افراط در طراحی‌های کریستین دیور تحت عنوان ” نگاه نو” گردید. اگر علاقه‌مندید تا از مُد و لباس آگاهی داشته باشید باید در رابطه با تمامی سبک‌های هنری، از سبک کوتور تا سبک‌های خیابانی تحقیق کنید.
تبلیغاتی که پیرامون لباس صورت گرفته، کالاهای بصری، صفحات اینترنتی مربوط به رویدادهای مُد و لباس، گزارش‌های شغلی و ژورنال‌های حرفه‌ای را بررسی کنید، در اینن صورت تصویری شفاف از مباحث مورد نظر به دست می‌آورید.
مراجع مُد و لباس
مرجع لباس واژه‌ای است برای توصیف تمام عناصر پژوهش که یک استایلیست گرد هم می‌آورد تا الهام‌بخش یک پروژه‌ی استایلینگ باشد. لباس بنا به ماهیت خود، کالایی است که در فصلی از مُد وجود دارد و در فصل بعد موجود نیست. دنبال کردن فعالیت برندها همیشه به عنوان یک فعالیت و شغل ویژه با سرمقالات مرتبط است. بنابراین دانشجویان برای خلق پروژه‌های استایلینگ به کلکسیون‌های طراحان و مجلات مُد و لباس رجوع می‌کنند. اگرچه، این نگرش صحیحی نیست که تمام استایلیست‌ها کورکورانه از گرایش‌های فصلی تقلید می‌کنند. استایلیست‌ها ناخودآگاه ایده‌هایی که از آن‌ها الهام می‌گیرند را از تمام منابع بصری و گاه نامتجانس به دست می‌آورند. می‌توان از منابع تجسمی مثل معماری، نقاشی یا فیلم و یا از موضوعات و فلسفه‌هایی نظیر تئوری زیبایی شناسی الهام گرفت.
مراجع مربوط به تعالیم فردی و خاطره‌های شخصی اغلب در آثار استایلیست‌ها نشان داده شده‌اند. پیدا کردن روابط، مضامین و توسعه ایده‌های استایلینگ از طریق مراجع مختف، فرایندی خلاقانه و پرارزش است. مراجع لباس را می‌توان به چندین شیوه ساماندهی کرد. ایجاد مودبورد و دفتر طراحی، روش‌هایی رایج و شیوه‌ای مفید برای بایگانی آثار و انتقال ایده‌ها محسوب می‌شود.
مک اسی، ژاکلین، باکلی، کلر، ترجمه ملیحه ملائی، استایلینگ، تهران: موسسه انتشاراتی جمال هنر، ۱۴۰۰ش